Samotna Wiśnia

[Ivy]

Rozległa łąka, którą porastają wyłącznie różowe i fioletowe kwiaty. Znajduję się tutaj samotne drzewo wiśniowe.

[Lucyfer]

Lucyfer zawędrowała do Samotnej Wiśni. Piękne miejsce. Gepardzica postanowiła, że jeżeli nie będzie miała się gdzie udać, będzie przebywać w tym oto miejscu. Wskoczyła na Wiśnie i zaczęła bawić się liśćmi.

[Lucyfer]

Znudzona Lucyfer postanowiła polatać. Jeszcze nie wiedziała gdzie, ale i tak chciała. Szybko zmaterializowała czarne skrzydła i zeskoczyła z wiśni unosząc się w powietrze. Wyleciała z terenów Samotnej Wiśni.

[Lucyfer]

Zmęczona Lucyfer przyszła do Wiśni. Wskoczyła na nią i usadowiła się do snu. Dobrze wiedziała jakie wyzwania będą ją jutro czekać. Chwilę myślała o zbliżającej się wojnie i jak może w niej pomóc. Postanowiła, że następnego dnia spróbuje znaleźć przywódce i zapytać go czy na naszych terenach jest biblioteka, gdyż gepardzica chce podszkolić siebie w Alchemii, Nekromancji (którą dopiero zaczyna), Iluzji i materializowaniu swoich skrzydeł na dłużej.

[Lucyfer]

Lucy obudziła się, wstała rozciągnęła i wyszła.

[Lucyfer]

Lucy wleciała na wiśnie. Rozłożyła się w jej konarach. Jej skrzydła zniknęły. Zasnęła.

[Lucyfer]

Lucyfer obudziła się. Wstała i ziewnęła. Zeszła z drzewa i się rozciągnęła. Przetarła swoje oczy i wszyła.

[Lucyfer]

Lucy weszła chwiejnym krokiem. Rozejrzała się czy jest sama. Ledwo wdrapała się na drzewo. Ułożyła się w konarach kwitnącej sakury. Westchnęła ciężko i położyła głowę. Patrząc w przestrzeń zastanawiała się. Po chwili wytężania wzroku przed siebie zasnęła niespokojnie.

[Cermor]

Wszedł targany przez Cienia, podpalił kilka kolorowych kwiatuszków, które jednak nie chciały się efektownie palić, powstało jedynie mnóstwo dymu, a ogień po chwili i tak zgasł. Warknął cicho, ale wtedy dostrzegł odległą wiśnię. Podszedł do niej i podpalił konar drzewa.

[Lucyfer]

Lucyfer obudziła się gdy poczuła dym. Ogień nic jej na szczęście nie zrobił. Oczy Lucyfer zaświeciły na czerwono a ogień wokół Lucy stał się czarny. Gdy gepardzica spojrzała na ziemię stał tam Cermor. Podniosła głowę i spojrzała na białego nieprzyjaznym wzrokiem. - Po co podpalasz tereny? - mruknęła - przecież oni już nie wchodzą na nasze tereny, a ty raczej nie masz żadnego powodu by podpalać inne miejsca.

[Cermor]

Parsknął, gdy jego ogień zmienił się w czarny, bez zbytniego problemu jednak przezwyciężył  czar - jego ogień był potężniejszy od marnych sztuczek gepardzicy, drzewo zajęło się więc płomieniami. Zaczęło się palić całe.
- Podpalam, bo mam na to chęci - powiedział powoli Cień w ciele Cermora.

[Lucyfer]

Lucyfer westchnęła ciężko. Pomyślała przez chwile co mu jest, lecz uznała to za normalne. Gepardzica wstała i przeszła szybkim krokiem przez płomienie parząc się w łapy. Zeszła niezadowolona. Syknęła z bólu. Wiedziała, że poparzyła łapy do trzeciego stopnia. Usiadła na ziemi tak, aby nie musieć łapami dotykać gruntu. Wiedziała, że to jest ogień Cermora, więc nie miała najmniejszego zamiaru zmieniać jego ognia w swój.
- Gadasz jak opętany.. Co Ci jest? - zapytała i spojrzała z zaciekawieniem na przywódce - Zwykle jesteś taki poważny a teraz co? - mruknęła.


Poparzone łapy sprawiają ból i to na każdym kroku - nie baw się wiec w nieczującą bólu. Przechodząc przez ogień Twa sierść zajęłaby się ogniem, więc nie wiem jak ty przeszłaś, ale na to już przymknę oko.

[Lucyfer]

- Chociaż wiesz co, ja pójdę sobie gdzieś łapy pomoczyć w zimnej wodzie - spojrzała na przywódcę. Zmaterializowała skrzydła i trochę uniosła się nad ziemią - szczerze mam nadzieję, że Tobie nic nie jest - powiedziała i odleciała. (Wyszła).

[Dagorlind]

Przydreptał w to miejsce poszukując ostatnich składników na jedną ze swoich mikstur. Nagle stanął jak wryty. Przed nim stał... nie... a jednak! przed nim stał sam przywódca Cieni i podpadał ogromne drzewo. Dagorlind pragnął krzyknąć, żeby przestał, ale coś w nim /chyba rozum / mówiło mu żeby nie przeszkadzać, więc usunął się na bok zbierając rośliny. Wiedział, ze prędzej czy później przywódca go dojrzy, ale teraz się tym nie przejmował.

[Seofil]

Wbiegł tutaj. Fuuu, ile różu. Rzucił kulą czarnej materii w najbliższe kwiatki niszcząc je, i przy okazji wszystko wokół nich. Została tylko ziemia. -Hehehe - zaśmiał się wrednie. Rozejrzał się. Pod drzewem stał jakiś biały gepard. Chyba to drzewo spalał więc Seofil stwierdził że nie będzie przeszkadzał mu w tak fascynującej czynności jak niszczenie oblepionych różem gałązek. W krzakach dojrzał grubego kota. Skoczył na niego od tyłu, przewracając go i odskoczył spowrotem. -Za dużo się zjadło? - zaśmiał się wrednie.