Pustkowie

[Dagorlind]

- nie martw się - uśmiechnął się szeroko. - to nic takiego.

[Verta]

-Spokojnie, spokojnie, nie krzyczaj już tyle, bo sobie gardełko jeszcze zedrzesz - mruknęła do kocura, gdy ten kazał jej przestać się obwiniać, oczywiście dalej była na siebie wściekła, powinna się jakoś pozbierać i zdechnąć gdzieś w samotności, lub jakoś samodzielnie ratować (co pewnie by nie wypaliło bo z jadem nie wiedziała by co zrobić, poza tym ból był taki, że na niczym zbytnio skupić się nie szło), a nie odwalać takiej scenki przy wszystkich.
-Mnie tam nie interesuje kto jest, z którego stada - dodała po chwili, miała sobie odpuścić komentarz na ten temat, ponieważ zwykle była małomówna, a teraz do tego dochodziło wyczerpanie i wstyd, ale, jak już usłyszała przeprosiny małej to nie mogła tu nic nie powiedzieć.

[Viktoria]

Odetchnęła z ulgą. Ucieszyła się że nie przeszkadza im to że jest Świetlikiem.

[Dagorlind]

- Dobrze, teraz trzeba zostawić ją w spokoju. Z zwrócił się do Viktorii wskazując na tygrysicę.- poza tym ja już jestem wyczerpany i chyba nieb będziecie miały mi za złe jak sobie troszkę odsapnę. Jeśli coś się zdarzy lub postanowicie odejść, obudźcie mnie. - powiedział. Podreptał w stronę jednego z głazów, położył sie i zasnął.

[Verta]

Dobra sieroto, pora się zbierać, dość im już czasu zabrałaś pomyślała i otworzyła oczy. Próbowała wstać, szło jej to nieco ciężko, łapy się trzęsły, ale sobie jakoś po radziła i po kilku chwilach stała i nawet starała się trzymać wysoko łeb by nie wyglądać na aż tak bardzo słabą, również próbowała zapanować nad trzęsącymi się łapami.  - Ja już muszę iść. - oznajmiła tylko nim kocur zdążył zasnąć, chociaż chciała brzmieć stanowczo, w jej głosie było słychać ból, zawstydzenie, niepewność. Postąpiła kilka kroków przed siebie, w głowie się jej zakręciło jednak się nie zatrzymała, zacisnęła mocniej szczęki i ruszyła dalej, nie bacząc na ból, na to że powinna leżeć; musiała iść, pobyć w samotności. Wyszła.

[Viktoria]

Popatrzyła zdziwiona na Vertę, Dagorlind nie spał jeszcze gdy to mówiła więc powinien słyszeć. Przez chwilę chciała iść za nią ale kotka była już zbyt daleko. Wachała się czy zostać czy iść śladami Verty. Trąciła lekko Dagorlinda tak żeby się przebudził na chwilę. -Ja już też idę- powiedziała i wyszła.

[Dagorlind]

Obudził się. Westchnął ciężko. Nie chciało mu się wstawać, do tego jeszcze te wydarzenia z poprzedniego dnia... No ale cóż, trzeba iść dalej nawet jak jest zwykłym grubym szamanem. Wstał. OK, wstałem, są postępy pomyślał ale żeby tak od razu opuszczać to miejsce? zastanowił się. Przysiadł obok głazu i spróbował się wylizać. Słabo mu to szło, był za gruby. Jednak w końcu się jakoś wylizał i postanowił obserwować. Jak nabierze sił to stąd pójdzie, ale nie teraz. Nie chciało mu się.

[Dagorlind]

Znudziło mu się ciągłe patrzenie na monotonny piasek. Wyszedł.

[Mici Tiluu]

Wyszła zła na siebie, ze nieświadomie zasnęła.

sorki, że mnie nie było, ale internetu nie miałam.