Starodrzew

[Mici Tiluu]

 - uhm, ja sobie pójdę, bo chwilowo szukam takiego bezpiecznego i stałego miejsca do spania... znacie jakieś wygodne? - powiedziała z uśmiechem.

[Fimbrethil]

-Niestety. - zaprzeczył.

[Mici Tiluu]

 - no się powałęsam - odparła i odeszła.

[Verta]

-Jas... - już chciała wyskoczyć z jaskinią, gdzie ona odpoczywała gdy tu po raz pierwszy się zjawiła, ale to miejsce raczej nie było zbytnio przyjemne i wygodne, ale za to bezpieczne. Tak czy siak odpuściła sobie dokończenie wypowiedzi z nadzieją, że oni nie słyszeli jak ta próbowała coś powiedzieć, zresztą tygrysica i tak już sobie poszła, także... Powróciła wzrokiem na odległe drzewa, gdzie to... coś wyczuwała a jej bestia zaczęła... próbowała się chyba wydostać, ale przecież... nie powinna.

[Fimbrethil]

-Kiedy masz zamiar odejść, Lucy. Mogę do Ciebie mówić Lucy? - zwrócił się do Lucyfer. Starał się sprawiać wrażenie, że już całkiem zapomniał o Nieznajomej na górze, ale cały czas się jej przyglądał. Sprawiała wrażenie... przestraszonej?, zdziwionej?

[Verta]

Zamknęła oczy, próbując przywrócić się do porządku. Jednak było to dość trudne, gdy jej klątwa budziła się do życia, a to wszystko przez to, co się działo w głębi lasu. Pozostali pewnie nic nie zauważyli, ona pewnie też by nic nie zauważyła, ale bestia... to tak jakby inne ciało w jej ciele, o swoim rozumowaniu, i czasem... rządziła tygrysicą, która z tym walczyła i zazwyczaj wygrywała, lub robiła to co bestia chciała, by tylko nie wyszła na 'wierzch'. Zeskoczyła z drzewa, lądując z gracją na czterech łapach. Spojrzała po kotach, jednak nic nie powiedziała, ruszyła przed siebie, znikając między drzewami (jakby co to nie wychodzę z wątku .-.)

[Fimbrethil]

Lucyfer nie odpowiadała. Zauważył jednak (cóż, trudno to było nie zauważyć), że Verta zagłębia się gdzieś w las. Przez chwilę walczył sam ze sobą, aż w końcu krzyknął:
-Hej! Dokąd idziesz? - i pobiegł za nią.
Zdawał sobie sprawę, że może go po prostu odtrącić, ale musi spróbować. Byłą dla niego zbyt wielką zagadką, by po prostu ją tak zostawić, nierozwiązaną.

[Lucyfer]

- Oczywiście, że możesz - uśmiechnęła się - odejść? - zamyśliła się - nie wiem. Muszę jeszcze pomyśleć i pozbierać potrzebne mi rośliny do stworzenia kilku wywarów.. I Mici mnie jeszcze o jedną miksturę poprosiła o wypędzenia Krakena z Głębi. - odpowiedziała

[Fimbrethil]

Usłyszał za sobą głos Lucy. Zgodziła się, by na nią tak mówić. Odkrzyknął, aby za nimi pobiegła, lub zawołała go jak skończy zbierać i jeszcze szybciej pomknął ku oddalającej się Vercie.

[Lucyfer]

Poszła za Fim'iem. Doprowadził ją do Verty. Nie wiedziała co chciał się dowiedzieć od niej, ale to zaciekawiło gepardzicę.

[Verta]

Kątem oka zauważyła, że irbis ruszył za nią. Kurde, lepiej by było gdyby ten swój zadek trzymał dalej przylepiony do ziemi przy tym drzewie, niż żeby teraz za nią szedł. Jak nie uda jej się zaspokoić bestii to ona wyjdzie, a wtedy... może być marnie z wszystkimi, którzy będą w pobliżu, na dodatek tam w lesie coś było, coś nieprzyjemnego i groźnego. Może jak wyjadę jakoś groźnie to pójdzie? Nie myślała nad tym długo, zatrzymała się gwałtownie i odwróciła się do samca piorunując go wzrokiem. Jej żebra poruszyły się w nienaturalny sposób, jakby chciały przekłuć się przez skórę na dodatek wyłamując do góry. Warknęła do samca gardłowo i do Lucy, która też tu nagle się pojawiła:
-Nie łazić za mną! To moja sprawa gdzie idę - jej oczy na chwilę zaszły mgłą, lecz wystarczyło jedno mrugnięcie by stały się normalnie. Odwróciła łeb i ruszyła biegiem w stronę, w którą wcześniej zmierzała, musiała się streszczać gdyż jej klątwa już coraz bardziej się budziła.

[Fimbrethil]

-Verto? Wybacz za mój nagły atak, ale zaciekawiłaś mnie. - kątem oka dostrzegł Lucy. - Jesteś singielką? - szepnął do niej z zawadiackim uśmiechem. - Powiedz, czego się tak boisz, że nie potrafisz tego strachu ukryć? - znowu zwrócił się do Verty.

[Lucyfer]

- Hyhy.. No jestem - uśmiechnęła się i znów spojrzała z zaciekawieniem na Vertę.

[Fimbrethil]

- Może jak lepiej się poznamy... - mrugnął do niej. Verta przestała go już tak bardzo interesować, chociaż nie na tyle by nie zauważył jej zdenerwowanego wzroku, szybkiej, zbywającej odpowiedzi i nagłego odejścia... ba! odbiegnięcia raczej. Zrozumiał, że to czego się boi chce pozostawić w ukryciu. Sam kiedyś tak miał, więc ją zrozumiał i odpuścił. Znowu popatrzył na Lucy.

[Lucyfer]

- Czemu nie - odparła i spojrzała na Irbisa ciepłym wzrokiem.