Wibracje stawały się już tak potężne że powoli zaczęły jej przeszkadzać. Oblizała pyszczek, patrząc z irytacją na podskakujące na ziemi kamyczki. Jego obecność tutaj źle wpływała na podłoże. Bez wątpienia.
Po króciutkim zastanowieniu, stwierdziła, że może faktycznie pogada z tym gostkiem. Na początku wzięła go za coś, co trzeba przepłoszyć, aby zginęło w przepaści i zostało zasypane prochami. Ale jakby nie było... Teraz zaczął gadać z jakąś przynajmniej imitacją sensu.
-Nic o mnie nie wiesz.
Prychnęła. Nie spotyka zmarłych. Bo nie chce. A gdyby chciała, spotykałaby. Nie cały czas używa mocy, ale tylko wtedy, kiedy tego chce. Korzystając z okazji że pojawił się przy niej, dotknęła go łapą, a w tym momencie świat stał się szary. Przeszywające zimno dotknęło duszy obu znajdujących się tu istot, a w okół zamigotały sylwetki wilków, które nigdyś wymordowały jej rodzinę.
-Spotykam zmarłych.
Syknęła, przypatrując się reakcji. Nie lubiła wspominać przeszłości. To była pamięć, to wszystko, ale jeśli tu byłby jakiś duch wilka, bądź kota, też by się ukazał.
-Może i jestem.
Burknęła, odpowiadając na pytanie o głód. Fakt, była, aczkolwiek to nic nie znaczyło. Przyzwyczaiła się. Z jakiegoś powodu nie ginęła i dobrze. To wszystko ją już na tyle zmieniło, aby i charakter z płochliwej kotusi zmienił się i wykształtował. Nareszcie zaczyna spełniać wolę rodziców, ich plan, a tu pojawia się jakiś random i twierdzi że nie powinna się tu znajdować? No prosz...
-Moja mama ucieszyłaby się z tej katastrofy.
Zadarła nosek do góry, dumnie okazując że ma w nosie zetknięcie galaktyk.
-A ty się nie boisz?
Jej głosik przybrał niezwykle słodkie brzmienie, a cała postawa upodobniła się do takiej małej przylepki, chętnej tylko do głaskania i adoracji. Obeszła kółeczko, łasząc się do postaci.
-Też tutaj jesteś ze mną. Nie przyszło ci do głowy, że ściągnęłam cię tu specjalnie? Że to wszystko to... Wyższy plan?
Zagadnęła, szepcząc niemal, po czym położyła się na poprzednim miejscu przeciągając. No kocię jak kocię. To droczenia się chętne zawsze. Tym bardziej że racja oczywiście - a jakże by inaczej, była po jej stronie!

zapomniałam dodać że unikam ataku, zasłaniając się jakimś duchem który sie akurat nawinął xD

Zgłodniała, spragniona kotka, szkielet kotki właściwie, kocię które ledwo co żyło wparowało ciut zbyt energicznie na pustynię. Jak już ginąć to gdzieś konkretnie. Dlaczego wszyscy tak nagle znikli? Nie miała pojęcia. Nie miała też pojęcia ile czasu minęło i ile czasu tu tkwiła.
-CZEEEGO?
Wydarła się, rozglądając wokół wzrokiem szukającym obiadu. Ktoś tu wgl był, czy jej się wydawało?

No tak Venus, ale trzebaby powiadomić o tym wszystkich bo pewnie już spisali forum na straty.

Obudziła się i z piskiem odskoczła na widok kota który przed chwilą wylądował na jej grzbiecie. Po chwili jednak powiedziała:
-Cześć, jestem Viktoria, a ty? - przyjrzała się kotu podejrzliwym wzrokiem. Pachniał klanem cieni...

Przeciągnęła się bo zachciało jej się spać. Jednak wiedziała że tutaj zasypiać nie powinna. Wstała i powstrzymując senność wyszła.

Przylazła tutaj znowu nie wiadomo po co. Odnalazła szybko loch w którym widziała ducha. Wyglądał tak jak poprzednio. Skupiła się przywołując moc. Udało się. Wszystko wydało jej się ciemniejsze i bardziej mroczne. Rozglądnęła się. Tak jak się spodziewała duch tu był. Leżał w kącie lochu i patrzył na nią. Krew która wcześniej wypływała mu z pyszczka i oczu tym razem była zaschnięta. Viki dopiero teraz zauważyła że kot ma szpiczaste uszy i pyszczek. Podeszła i usiadła. "Dobrze że nikt inny cię nie widzi" pomyślała.
-Cześć, jestem Viktoria - powiedziała zapominając o wszelkich zasadach. Ktoś mógłby pomyśleć że gada do siebie.

Viki przyszła tutaj nad to jezioro. Zdążyła polubić to miejsce. Było... pusto. Na skale zobaczyła dziwne znaki, ale gdy obruciła wzrok w inną stronę znikły. "Dziwne" pomyślała. Nachyliła się nad wodą żeby złapać jakąś rybę ale żadnej tam nie było. Zobaczyła za to kilka przebiegających gryzoni. Rzuciła się za nimi w pogoń. Była baaardzo głodna. Szybkim ruchem dorwała jednego z nich i zatopiła ząbki w jego szyjce. Położyła się między skałami i zaczeła zajadać coś co wyglądało na skrzyżowanie kreta ze szczurem. Nie bała się że ktoś tu wejdzie. Coś się z nią działo co nie pozwalało jej się tego bać. Zresztą kto mógłby ją chcieć krzywdzić? Raczej nikt, a bynajmniej nie teraz i nie tu. Takie miała przeczucie