Lochy

[Cermor]

Gepard parsknął.
- Niech będzie, ale do wymiany dojdzie dopiero jutro. I na których terenach ma się ona odbyć? - zasyczał. Dał dzień Maverickowi, być może do tej pory uda mu się uwolnić i uciec, jeśli nie to trudno, potem pożałuję tego, że dał się złapać.

[Idina]

- O nie. Nie będę tu przebywać przez całą noc. Wybij to sobie z głowy, szlamo. - powiedziałam. Koszmar nie jest już taki straszny ponieważ wiem co mam robić.

[Cermor]

- Zamknij pysk, marna cioto. Ty akurat nie masz nic do powiedzenia, możesz jedynie skamleć. - odrzekł znużony gepard. Jeden z Cieni gdzieś pomknął i za chwilę wrócił z nożem, musiał go znaleźć w którejś z sal, albo w jakimś więzieniu. Cień podszedł do kotki i starym nożem, na którym pojawiały się już plamki rdzy, rozorał jej boleśnie bok.
- Jeden dzień, jutro w południe was znajdę. Jeśli Ci coś jeszcze nie pasuję to mogę zabić ją tu i teraz. 

[Idina]

Au. Ja go zabije.
- A daj mi już spokój. W sensie już nic mi nie mów. - powiedziałam.

[Cermor]

Gepard spojrzał w kraty, dzisiaj się wymienia z Świetlikami. Lampart najwyraźniej nie zamierzał się stąd ruszać, ale trudno, to jego problem. Rozkuł gepardzicę po ,czym przywołał dwa Cienie, które chwyciły ją i razem w Cermorem wyszli z lochów. 

[Sirius]

Dołączyłem się do Cermora, idąc za nimi (wychodzę)

[Lucyfer]

Lucyfer weszła do Lochów. Usiadła sobie przed ścianą i patrzyła na obrazki zwierząt. Coś jej to mówiło. Przypomniała sobie obrazki z jednej książki od Alchemii. To były jakieś czary o ile pamiętała. Dotyczyły Nekromancji. Tylko raz w jej życiu przywołała zwierze do życia i był nim lis. Po długiej obserwacji zwierzęcia zdechł po 35h. Długo przeżył. Przeciętny Nekromanta przywołuje zwierze na nie dłużej niż 24h, a Lucy przywołała na dłużej. Pamiętała, że ktoś z jej stada, jakiś Szaman, powiedział jej, żeby uczyła się Nekromancji bo być może, że w przyszłości zostanie Nekromantą. Początkowo w to nie wierzyła, lecz teraz chce ponowić swoją naukę na temat Alchemii i Nekromancji. Gepardzica z ciekawością przyglądała się znajomym obrazkom.

[Lucyfer]

Lucyfer wyczytywała z tajemniczych znaków różne czary. W pewnym momencie pająk Lucy się obudził i wyszedł z kryjówki w grzywce  kotki. Zeskoczył z głowy Lucy i wspiął się na sufit po czym zaczęła przędz pajęczynę. Gepardzica myślała nad tym, czy nie iść do Cermora i się zapytać czy może zmienić stanowisko z Zwiadowcy na Szamana, gdyż to Zwiadywanie nie wychodzi jej najlepiej. Młoda gepardzica zastanawiała się również, czy nie zacząć przepisywać wszystkich tych obrazków na jakimś papirusie. Dobrze wiedziała jak zrobić papirus, tylko czy na terenach Klanu Cienia rosną wszystkie potrzebne rośliny? Powiedziała sobie "Zapytam się później przywódcy..". Kotka ruszyła w stronę wyjścia. - Lilith! - przerwała robotę pająka - dokończysz to kiedy indziej. Idziemy. - powiedziała gepardzica i spojrzała na pająka, który wraca na głowę swojej pani. Lucyfer wyszła wraz z Lilith.

[Viktoria]

Weszła. Korytarz którym szła od wejścia do podziemi zaprowadził ją aż tutaj. Tak. to właśnie było odpowiednie miejsce do przetestowania swojej mocy. Rozejrzała się. - Halo? - na wszelki wypadek wolała zapytać. Nikogo nie było. Pusto. Siadła i spróbowała przywołać w pamięci słowa dawnych nauczycieli i opiekunów o jej mocy. To było bardzo dawno, jeszcze zanim do stada światła dołączyła. Coś mówili o tym żeby uważała żeby do duchów nie mówić. I że jeśli ona je widzi to znaczy że one ją też widzą. No bynajmniej tak jakoś to było.

[Viktoria]

Znalazła loch który wyglądał na zakrwawiony. Bynajmniej tak myślała bo plamy były bardzo stare. Były tu też jakieś kości. "Duchy zazwyczaj krążą wokół miejsca w którym zginęły ich żywe postacie." Pomyślała, przypominając sobie to co mówiła Werona - pantera która ją uczyła gdy miała miesiąc. Skupiła się. Świat wokół niej nabrał szaro buro czarno mrocznych barw. Tak się działo gdy mocy używała. Poczekała chwilkę, rozejrzała się. "No nie, żadnego ducha?" pomyślała. Wokół niej dalej było pusto. Wstała przeszła kilka kroków naprzód. Nic, dalej nic. Odwróciła się i zobaczyła zakrwawionego czarnego kota. Skrzywiła się - nienawidziła krwi. Nagle kot odwrócił łeb w jej stronę, z jego oczu i pyska ciekła krew. Vika z piskiem odskoczyła do tyłu, mimo że świat powrócił do normalnych barw, a duch kota nie był już dla niej widoczny. Potkneła się o jakiś kamień i przewróciła tracąc przytomność.

[Viktoria]

Obudziła się, strasznie ją bolała głowa. Wyszła chybotliwym krokiem.

[Mici Tiluu]

Weszła do lochów znudzona, a gdy chłodne powietrze podrażniło jej zdarte gardło, skrzywiła się. Nuda i nie przyjemnie, pomyślała, ale została wbrew sobie. Chodziła od lochu do lochu i patrzyła. Bezsens, myśl kołotała się po umyśle, ale i tak została. To miejsce zaczynało ją fascynować.

[Mici Tiluu]

Wreszcie znudzona, odeszła.

[Viktoria]

Przylazła tutaj znowu nie wiadomo po co. Odnalazła szybko loch w którym widziała ducha. Wyglądał tak jak poprzednio. Skupiła się przywołując moc. Udało się. Wszystko wydało jej się ciemniejsze i bardziej mroczne. Rozglądnęła się. Tak jak się spodziewała duch tu był. Leżał w kącie lochu i patrzył na nią. Krew która wcześniej wypływała mu z pyszczka i oczu tym razem była zaschnięta. Viki dopiero teraz zauważyła że kot ma szpiczaste uszy i pyszczek. Podeszła i usiadła. "Dobrze że nikt inny cię nie widzi" pomyślała.
-Cześć, jestem Viktoria - powiedziała zapominając o wszelkich zasadach. Ktoś mógłby pomyśleć że gada do siebie.

[Viktoria]

Usłyszała głos w swojej głowie. "Widziałaś znaki?"
-Tak, widziałam... - troszkę się zdziwiła. Skąd ten kocur wie o znakach? No i co to wogóle za znaki?
"Wołałem cię" W tej chwili duch zniknął. Jakby rozmył się w powietrzu. Została tylko czarna mgiełka. Viki potrząsnęła główką i po kolorach lochu rozpoznała że już mocy nie używa. Polożyła się w kącie po drugiej stronie i zaczęła rozmyślać.