Cienisty Brzeg

[Lucyfer]

- Nic.. - ziewnęła - smacznego - życzyła Mici.

[Mici Tiluu]

 - dzięki - zanurkowała po kolejną rybę. - pozwól, ze cię zostawię... idę zakamuflować moją jamę. Nie chcę mieć tam jakiś gości - powiedziała i zanurkowała. Zebrała kilka glonów, a pod jedną kępką znalazła kamień który rozmiarem odpowiadał wejściu do jamy. Z wielkim wysiłkiem uniosła trochę kamień i wielką radością ujrzała, że jest on w miarę płaski. Pchając go i ciągnąc na zmianę przytaszczyła go pod jamę i zakryła nim wlot. Ułożyła kępki glonów i muszelki tak, by to wyglądało naturalnie i spojrzała usatysfakcjonowana na swoje dzieło. To rozumiem, pomyślała i odpłynęła w poszukiwaniu specyficznej roślinki, którą świetnie kreśliło się na głazach pod wodą, wodne runy.

Jak coś Mici zostaje na terenie Cienistego Brzegu, ale ja muszę spadać... pa

[Lucyfer]

Lucyfer położyła głowę na ziemi i zasnęła.

[Lucyfer]

Obudziła się. Nie była już taka zmęczona jak wczoraj. Wstała i rozejrzała się. Przypomniała sobie, że Mici poszła do swojego podwodnego domku. Lucyfer podeszła do wody. Przyglądała się wodzie aby złapać jakąś rybę. Złapała pierwszą lepszą. Zjadła ją ze smakiem. Usiadła na brzegu i popatrzyła przed siebie.

[Mici Tiluu]

 - smacznego - sapnęła wypływając na brzeg. - muszę już iść. Szukam kilka rzeczy. - powiedziała i wyszła.

[Mici Tiluu]

Wróciła nad Cienisty Brzeg niosąc w zębach ziele do run wodnych.
 - rznalażłam - wysepleniła w stronę Lucyfer i wskoczyła do wody. Podpłynęła do głazu i zaczęła na nim kreślić kolejne runy, które z daleka były nie widoczne, a z bliska wyglądały jak ślad ślimaka albo coś podobnego (dla niewtajemniczonych). Uśmiechnęła się wypłynęła na brzeg. Rzuciła spojrzenie Lucy i odeszła.

[Mici Tiluu]

Przyszła i wskoczyła do wody. Taplała się i wcierała olejne glony w futro. Po dłuższej chwili, jej zabiegi pielęgnacyjne przyniosły sukces i po błocie z Mokradeł nie został żaden ślad. Wyszła na brzeg i otrzepała się (mimo, że nie było to potrzebne). Ułożyła się na brzegu, wpatrując się w wodę.

[Mici Tiluu]

Obróciła się na plecy. Znudzona patrzyła w niebo i myślała o wszystkim. O Cermorze, Mokradłach i wodzie... Wstała i odeszła.

[Lucyfer]

Nie przejmowała się, że Mici co chwilę tutaj przychodzi. Lucyfer coś burknęła pod nosem, wstała i wyszła.

[Mici Tiluu]

Wypadła z Seofil'owego portalu do wody i upolowała kilka małych rybek, którymi się najadła.Już najedzona odsunęła głaz zasłaniający wejście do groty, wpłynęła do niej i zasnęła, myśląc o Cermorze (miała nadzieję, że takie coś go ocuciło). /śpi/

[Fimbrethil]

Wszedł. Był na siebie wściekły. Jak mógł na tak długo zostawić ukochaną! I jeszcze jej o tym nie mówić! Nie zauważywszy śpiącej tygrysicy ryknął potężnie w zimnej furii. W końcu położył się próbując spać. Lecz po pewnym czasie zdał sobie sprawę, że układa w głowie rozmowę z Lucyfer jak jej to wszystko tłumaczy. Westchnął. Fala gniewu, jaka go wcześniej opętała już minęła, ale nadal nie mógł się wyzbyć wrażenia, że on ją zdradził. Westchnął. W końcu dostanie pierdolca jak jej nie wytłumaczy. Ale na razie nic nie mógł zrobić poza obserwacją.

[Seofil]

Wypadł z portalu obok jakiegoś drzewa. Zamykając za sobą portal rozglądnął się. Wyglądało na to że jest nad jakimś jeziorem. Zauważył jakiegoś kota leżącego nad wodą. Zignorował go i usiadł koło brzegu przyglądając się wodzie.

[Fimbrethil]

Spostrzegł wpadającego do grotu kota. Kota? Raczej przypominał goblina... Tamten nie zwrócił na niego uwagi. Błąd. Nie można od tak wymazać z myśli czyjąś obecność. Zanim wpadł tu ten goblinokot dostrzegł i przyjrzał się tygrysicy, z którą dzielił jaskinię. To była Mici. Obudziła się na dźwięk jego ryku, ale nic nie mówiła. Chyba znowu zasnęła. Przyjrzał się dokładnej goblinokotu lecz nie chciał rozpoczynać rozmowy. Poczeka trochę, może On się odezwie.

[Seofil]

Poczuł na sobie czyjś wzrok. Obejrzał się. Ten kocur się na niego gapił. Przez to uczucie stracił zainteresowanie wodą. Za to konary drzew wydały mu się nader ciekawe. Jednak nie podszedł do nich. Obrzucił kota spojrzeniem.
-Cześć - rzucił tylko po to żeby ten przestał się tak na niego patrzyć.

[Fimbrethil]

W jego głosie słychać było coś jakby złość. I nagle uświadomił sobie, że cały czas się w niego wpatruje. Skarcił się w duchu. Jak mógł tak bezmyślnie postąpić. Ale było minęło. - Witaj. - powiedział miękkim głosem. - Czym... Kim jesteś? - natychmiast się poprawił.