Pradawne Drzewo

[Ivy]

Jest to największe, najstarsze drzewo w puszczy. Legendy głoszą, iż ma ono setki las, a niewielki strumyk, który obok niego przepływa ma magiczne właściwości.

[Dagorlind]

Wszedł. Wyglądał raczej jak puszysta szara kuleczka turlająca się do określonego celu niż jak majestatyczny, dumny kot.  gdy tak dreptał w stronę jednej z wielu kępy różnokolorowych kwiatów.

[Fimbrethil]

Zmęczony sprzątaniem przyszedł tu po chwilę odpoczynku. Ujrzał jednak swego dawnego przyjaciela i z mieszaniną gniewu i radości pomyślał czy ja kiedykolwiek będę miał chociaż chwilę spokoju?! Ucieszył jednak na myśl, że spotkał swego wiernego druha po wielu latach rozłąki.

[Dagorlind]

Gdy tak obserwował, rozlany na jednym z wygodniejszych pni, dostrzegł idącego w  jego stronę irbisa. Nie! krzyknął w myśli ze zdziwienia To nie może być on. Chociaż po jego chodzie widać, że to właśnie on. Dragon zawsze błyskawicznie dokonywał oceny sytuacji i teraz tak się stało. W pół sekundy rozważył pięć przypadków co by powiedzieć staremu przyjacielowi iw końcu krzyknął tylko: - Jak się nazywasz?

[Fimbrethil]

- Co jest, grubasie? - zapytał ironicznie - nie poznajesz mnie już?! - roześmiał się i podbiegł do dawnego przyjaciela.

[Dagorlind]

- Fim? - bardziej stwierdził niż zapytał. - Kopa lat, wojowniku! - powiedział i sturlał się na dół, by móc wyściskać przyjaciela.

[Fimbrethil]

- Już nie jestem wojownikiem. - odparł, gdy wielka masa zbliżała się w jego stronę. - Ja się zmieniłem, jestem zwiadowcą. - dodał i krytycznym wzrokiem popatrzył na manula. - ale widzę, że ty nie. No może trochę tylko utyłeś. - i obaj się roześmiali.

[Dagorlind]

- Zwiadowcą, powiadasz. - udał głębokie zamyślenie. - Miło cie widzieć. - dodał już poważniejszym tonem i padli sobie w uściski. - Fimbrethilu, co ty tutaj w ogóle robisz?

[Fimbrethil]

- Widzisz, mógłbym cie spytać dokładnie o to samo, Dagorlindzie. No ale... Potrzebowałem zajęcia. Dołączyłem do stada Cieni, a ty, mam nadzieję, też. - przyjrzał mu się krytycznie.

[Dagorlind]

-Oczywiście, że tak. - oburzył się. - Przecież wiesz, że nigdy nie lubiłem Światła. - zarechotał. - a co teraz masz zamiar robić?

[Fimbrethil]

 -  Może i nienawidzisz, ale leczysz ich i tak. - wywrócił oczami. - ja mam właśnie zamiar pozwiedzać trochę okolicę. Bo widzisz, na tereny Cienia czasami wdziera się Światło i wszystko niszczy. Nie wiem, co my im zrobiliśmy, ale chyba nie mnie to wiedzieć i o tym sądzić. Może pomógłbyś mi w sprzątaniu, co?

[Dagorlind]

- Nie. - powiedział rzeczowo. - To przecież Twoja fucha i nie chciałbym ci jej odbierać. - uśmiechnął się słodko. - Ale mógłbym dotrzymać Ci towarzystwa, jak bardzo chcesz. Muszę pozbierać kilka przydatnych roślin.

[Fimbrethil]

- nie chcę - odpowiedział udając zażenowanie. Tęsknił za dawnymi sprzeczkami z przyjaciółmi, a tu się właśnie nadarzyła okazja by znowu odbudować więzy. - ale możesz iść. Co dwa łby to nie jeden, nie? - uśmiechnął się przyjaźnie. Po raz pierwszy czuł, że to może być jego nowy dom.

[Dagorlind]

- W takim razie chodźmy. - odparł, odwzajemnił uśmiech i podreptał w stronę wyjścia z Puszczy. - ja prowadzę. Muszę iść do określonych miejsc, a ty przy okazji sprawdzisz czy nie jest tam nabałaganione i może posprzątasz. - na pysk przywołał ten sam łobuzerski uśmiech co przed laty. /wyszedł/

[Fimbrethil]

- ty głupia kulko tłuszczu. - powiedział cicho i wyszczerzył się jeszcze bardziej. Wcześniej nie zdawał sobie sorawy, jak bardzo brakuje mu tych dziecinnych kłotni ze Smokiem. Teraz odkrył, że opuszczenie domu i odnalezienie nowego wcale nie jest takie łatwe. /wyszedł/