Pustkowie

[Dagorlind]

- Zamknij się! - mruknął i powrócił do sklejania tygrysicy. - Nic się samo nie robi. Nigdy. Jeśli nie pozwolisz mi tego oglądnąć, zbadać i posklejać, to umrzesz w ciągu 48 godzin. Co ty sobie myślisz? To jad skorpiona.

[Viktoria]

-Spokojnie, będzie dobrze - podeszła do Verty mimo mnóstwa krwi. Połóż się i nie zamykaj oczu. Nie bardzo wiedziała jak jej pomóc, znała tylko skromne podstawy - Pomóc ci jakoś? - powiedziała do Dagorlinda

[Dagorlind]

Uśmiechnął się do niej życzliwie - najlepiej będzie jak jej wbijesz do głowy, że bez pomocy po prostu umrze. W bohatera pobawi się później, a teraz muszę ją wyleczyć... bo inaczej już nigdy się nie pobawi.

[Verta]

No wreszcie ktoś kazał się jej zamknąć, zazwyczaj tylko każą mówić, odpowiadać na pytania, a teraz o ciszę. Powinna się ucieszyć, jednak... wszystko nagle stało jej się obojętne, pogodziła się już z faktem iż skona na oczach wszystkich, bolało ale cóż, no co zrobisz? No nic nie zrobisz, nie miała już na tyle sił by stąd zwiać, pozostało tylko dać działaś grubaskowi, skoro tak bardzo chciał ją sklejać. Padła na ziemię, jednak stety bądź też nie, nie zemdlała.
-Skoro musisz, to rób co chcesz, lecz... jednak jak nie będzie szans to weź mi zakończ cierpienia, nie chcę za długo trwać w agonii tu na oczach wszystkich - szepnęła do kocura i przymknęła nieco oczy.

[Viktoria]

Nie była najlepszym psychologiem więc postanowiła skorzystać z kocięcego uroku. Może zadziała? Siadła i przyjażnie się uśmiechnęła. Przekrzywiła łepek na bok mówiąc -Daj sobie pomóc - Ułożyła się się obok Verty -Zawsze są szanse

[Dagorlind]

- Brawo, jednak postanowiła żyć. - powiedział. Zaczął delikatnie uciskać zranione miejsce łapkami, by krew przestała się tak obrzydliwie lać. Pomogło. - Viktorio, proszę, naciskaj w tym miejscu, by krew już tak mocno nie ciekła. To na razie tyle co możesz zrobić, ale to bardzo ważne. - zwrócił się do kocięta. Obmacując cały brzuch Verty w końcu wyczuł zgrubienie, którego szukał. Miejsce, gdzie zbiera się jad by dopiero po chwili zaatakować resztę ciała. - Muszę w tym miejscu naciąć. - ostrzegł Vertę, po czym zaczął ją delikatnie rozpruwać w miejscu zbioru jadu.

[Viktoria]

Zrobiła to o co poprosił ją Dagorlind. "To działa" pomyślała sobie.

[Verta]

Spojrzała na kocię, nawet maleństwo się nią przejęło, próbowało ją przekonać. To był cios poniżej pasa, jak koszmarnie musiała wyglądać by tak chcieli jej pomóc, chociaż jak to ona, była oschła dla nich. Po jej pysku spłynęła jedna, samotna łza, która szybko zrobiła się różowa od krwi. Bye bye dumo, trzeba dać sobie pomóc. Skinęła lekko głową, gdy kocur oznajmił, iż będzie nacinał. Dobrze, niech tnie, skoro to ma pomóc. Zacisnęła zęby i czekała cierpliwie na koniec jego zabiegów.

[Lucyfer]

Zachichotała na myśl o której wspominał ten kocur. Świetliki i Cienie współpracują? Lucy nie mogła opanować już tego głupiego chichotu i śmiechu. - Ghihihi.. Nie wiem, czy Pani przywódca Świetlików będzie zadowolona jak się dowie, że współpracujecie - zachichotała - ale w końcu pierwszy raz to nie będzie moja wina.. Te konflikty ze Świetlikami - zarechotała i wyszła.

[Dagorlind]

- masz szczęście, że Viktoria jest taka  przekonująca - powiedział do tygrysicy, kiedy już cały jad wypłynął z jej ciała. - 5 sekund później i jad rozlałby się po twoim wnętrzu. Oczywiście jeszcze kilka dni będziesz odczuwała bóle brzucha, to jasne. Ale większe niebezpieczeństwo już minęło. - wstał i zaczął wycierać łapki o piach.

[Verta]

-Szczęście, czy też nie... i tak jestem już nikim - wymamrotała pod nosem, cicho, załamana. Nie miała zamiaru by wstać, otworzyć oczy, wystarczy, że słyszała chichot Lucy gdzieś tam z boku, pewnie musiała bardzo komicznie ta scenka wyglądać, co za kitowa sytuacja.

[Viktoria]

-Dzięki -powiedziała do kocura. Obejrzała się za odchodzącą Lucyfer. "Ona ma rację, powinnam im powiedzieć" - pomyślała. Miała tylko nadzieję że nie wywoła jak to gepardzica określiła "Konfliktu". -No co ty, jak nikim? To ty zabiłaś tego potwora, nie Lucyfer. Powinnaś być dumna.

[Verta]

Zacisnęła mocniej powieki, dumna... taa, jasne. Nic się już nie odezwała, schowała pysk w łapy, a ogonem przysłoniła ranę na brzuchu. Krew zaczęła skrzepnąć, robiąc z jej sierści okropne czerwone zlepki.

[Dagorlind]

- przestań sie jeszcze obwiniać! - Dragon już naprawdę się zdenerwował. - powinnaś być dumna, a nie jeszcze sobie dokładać. Powinnaś leżeć i odpoczywać. - nagle przypomniał sobie o słowach Lucyfer. - Wiem że Światło i Cień to dwa różne klany, ale, Viktorio, postąpiłaś słusznie. W takich sytuacjach powinniśmy sobie pomagać bo w końcu wszyscy pomrzemy.

[Viktoria]

Im bardziej starała się pocieszyć Vertę, tym bardziej jej się to nie udawało. -Sory, że wcześniej wam nie powiedziałam że jestem ze światła.- powiedziała w końcu.