Starodrzew

[Verta]

Zignorowała koty za sobą, niech sobie pogawędzą, przynajmniej dadzą jej spokój. Wybiegła na jakąś polankę i stanęła. Przed sobą ujrzała dwójkę nieumarłych, szare ciała pozbawione sierści, niebieskie... zbyt niebieskie oczy, i ten smród... To już jasne do czego bestia tak się rwała, walka. Syknęła wściekle.

[Fimbrethil]

Po raz pierwszy dokładnie się jej przyjrzał... i zdał sobie sprawię, że jest jedną z naprawdę niewielu, którym tak szybko zaufał. Wiedział, co to oznacza-że jego wybór jest trafny. Zawsze ufał intuicji, która jeszcze nigdy go nie zawiodła. Podjął rozmowę - Może od razu zaczniemy. No wiesz, od początku. - wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Jestem Fimbrethil, dla przyjaciół Fim, zwiadowca. - przedstawił się jak gdyby nigdy wcześniej się nie widzieli.

[Lucyfer]

- Lucyfer, Nekromanta - uśmiechnęła się - też zaczynałam od Zwiadowcy. - powiedziała i spojrzała w oczy Fim'iego

[Fimbrethil]

On także spojrzał jej w oczy. Takie głębokie, piękne, mieniące się wieloma kolorami. Po raz kolejny zrozumiał, że wybrał dobrze. - Jakie ty masz śliczne oczy.

[Lucyfer]

- A dziękuję i nawzajem. - uśmiechnęła się. Myślała tylko o nim. Bardzo się jej spodobał z miłego charakteru niż inni.

[Verta]

Bestio, nie pozwolę ci wyjść Postanowiła, owszem... dzięki bestii była o wiele silniejsza, bez problemu by pokonała parkę żywych trupów, którzy szybko się regenerują, jednak po powrocie do swego ciała kilka dni by zdychała, trwała w agonii. Większość ma jakieś fajne moce, które ciach ciach i po walce, a tej musiała się trafić bestia i tarcza, z czego bestia to przekleństwo. Super po prostu. Warknęła i ruszył na pierwszego lepszego pozbawiając go równowagi. Wbiła mu się kłami w kark, łamiąc go, jednak to go nie zabije. Drugi w tym czasie zaatakował Vertę i zranił ją w bok. Warknęła, nie miała nic ostrego przy sobie, nic czym by mogła przekłuć serce stwora. Zauważyła jakiś patyk, wyglądający na mocniejszy. Odskoczyła od wroga, wzięła patyk i całą siłą wbiła go w miejsce gdzie powinno być serce. Słychać było takie jakby głośniejsze pyknięcie, potem pojawił się rozbłysk światła i znikł. Pozostał jeszcze tylko jeden. Jakoś się z nim szybko uwinęła i po wszystkim nieco wymęczona położyła się pod najbliższy drzewem oddychając głęboko.

[Fimbrethil]

Roześmiał się w duchu. Wiedział, że wielu interesuje pochodzenie jego rozdwojenia koloru tęczówek. Ale nie jej. Ona była inna. Nie wiedział pod jakim względem, ale wiedział, że ta inność mu się podoba. - Dziękuję. - odparł.

[Lucyfer]

- Od początku zauważyłam, że jesteś inny niż wszyscy. Nie czepiasz się o to czy tamto. - powiedziała i uradowała się w duchu, że faktycznie jest inny niż wszyscy.

[Fimbrethil]

-To przez dzieciństwo. - nagle spochmurniał i odsunął się od Lucy. Rana po tym wszystkim, co, przybywając tutaj próbował zostawić w tyle, nadal jeszcze się nie zagoiła. W oczach miał łzy, ale nie dopuścił by opuściły oczy. Nie przy niej, przy Lucy.

[Fimbrethil]

Zdał sobie sprawę, że ona mogła to zauważyć, ale nie przeszkadzało mu to.

[Verta]

Samica leżała tak pod drzewem i zaczęła łączyć fakty, bestia zawsze na żywe trupy tak reaguje... Nie, nie będzie teraz o tym myśleć, to nie czas na takie rzeczy. Wstała, otrzepała sierść z igieł z drzew. Chciała wrócić na drzewo, na którym tak jej wygodnie było, jednak miała jakieś przeczucie, że lepiej tego nie robić. Powoli, nieco chwiejąc się na boki opuściła to miejsce. Wyszła.

[Lucyfer]

Spojrzała na Fim'iego z współczującym wzrokiem. Trąciła go noskiem o głowę, aby się rozchmurzył. - Rozumiem to, jak to jest mieć trudne dzieciństwo - powiedziała - sama przeżyłam okropne, rzeczy, lecz nie należy żyć przeszłością - próbowała rozweselić jakoś irbisa.

[Fimbrethil]

Spojrzał na nią z nadzieją, że może faktycznie jeszcze żyje ktoś, kto go rozumie i może ten ktoś właśnie koło niego stoi. Zmusił się na uśmiech i znowu spojrzał jej w oczy. Dostrzegł ból i współczucie. Znowu się uśmiechnął, tym razem nie zmuszając. - Dziękuję. - i przyłożył czoło do jej czoła.

[Lucyfer]

- Nie dziękuj - uśmiechnęła się. Lucy zdała sobie sprawę, że zakochała się w Fim'im. Nie tak zwyczajnie, lecz bardzo. Ucieszyła się również w duchu, że on też ją lubi.

[Fimbrethil]

Nie mógł się oprzeć i znowu spojrzał jej w oczy. Tym razem przenikliwiej, dokładniej. I dostrzegł w nich coś, czego jeszcze nie dostrzegł u nikogo innego. "Miłość" przemknęło mu przez myśl "czyżby to była prawdziwa miłość?" natychmiast się zganił "od wielu lat nikt mnie kochał, więc czemu teraz miałoby tak być?". Zmusił się by opuścić wzrok i uświadomił sobie, że pomyślał o miłości bo kocha Lucy. Pocałował ją w czoło (o ile u kotów to w ogóle możliwe XD).