Podziemne jezioro

[Viktoria]

"Co? Ty teraz będziesz rybę jadła?" Viki mocno się tym zdziwiła, ale nadal się nie odezwała. Bynajmniej Lucyfer chociaż trochę się zmoczyła przez ten atak na rybę, ale nie o to jej chodziło. Zaczeła myśleć co jeszcze mogłaby zrobić.

[Lucyfer]

Jadła sobie spokojnie rybę czekając na jakiekolwiek oznaki życia ze strony kociaka. Gdy zjadła, zaczęła się bawić ośćmi ryby. - Kociaku gdzie jesteś? - zapytała bawiąc się ośćmi ryby.

[Viktoria]

"Tu jestem" pomyślała. Przypomniała sobie starą sztuczkę z echem. Z uśmiechem rozglądnęła się. Warunki były niemal idealne a w ścianie ujrzała szczelinę której mogłaby użyć. Delikatnie wynurzyła się z wody uważając na to by nadal pozostać za głazem. Gdy Lucyfer odwróciła na chwilę wzrok w drugą stronę, Viki przeszła za jakieś kamienie blisko szczeliny. Powiedziała do szpary w ścienie - Tu jestem - a echo tak jak się spodziewała rozniosło te słowa po jaskini. Teraz przez chwilę z każdej strony dobiegały słowa "Tu jestem". Nawet ona sama nie zorientowałaby się że to tylko echo.

[Fimbrethil]

Wszedł niepostrzeżenie i ujrzał Lucy. Chyba była sama. Podszedł do niej najciszej jak tylko mógł i pocałował ją z nienacka. - Witaj. - szepnął jej do ucha i zaraz potem dodał: - przepraszam, że tyle czasu mnie nie było.

[Viktoria]

"Jak słodko" pomyślała "Więc to miała na myśli mówiąc o ukochanym." Szczęście że kot który przyszedł jej nie zauważył. Siedziała cicho.

[Lucyfer]

Nasłuchiwała czy Viki się odezwie. Nagle przyszedł Fim. Odwróciła głowę i spojrzała z radością na irbisa - nic się nie stało - uśmiechnęła się - Viktoria wyłaź z swojej kryjówki - spojrzała na jezioro - nie udawaj, że się topisz. Jesteś marną aktorzyną. - zachichotała.

[Fimbrethil]

- Viktoria?! - zapytał podejrzliwie - czy ja o czymś nie wiem i czy mam się bać teraz czy dopiero jak mi wyjaśnisz? - spojrzał na Lucyfer.

[Viktoria]

-Jak ci wyjaśni - powiedziała do szpary. Echo znów zadziałało. Może chociaż ten kot się nabierze?

[Lucyfer]

- Hah - zaśmiała się - Viktoria to świetlik. I nie ma się czego bać, to tylko kociak.

[Fimbrethil]

Przez chwilę mu się wydawało, że ten dziewczęcy głos dobiega zewsząd. Nie dał po sobie poznać, że się zdziwił. - Stara sztuczka z echem w jaskini... - zaśmiał się. - Czegóż to się nie robiło za czasów dzieciństwa. - mrugnął do Lucyfer.

[Lucyfer]

- Mhm - przytaknęła - Viki.. Nie mam zamiaru wchodzić do tej wody.. A, żeby wykurzyć Ciebie z stamtąd to są też inne sposoby.. - zachichotała.

[Viktoria]

"O żesz, skąd on to wie?" Pomyślała. Korzystając z tego że jest mała i łatwo jest jej się schować przeszła wokół jeziora i siadając za kotem powiedziała - Cześć, ja też tam nie mam zamiaru wchodzić.

[Fimbrethil]

- Viktorio. - powiedział ze spokojem odwracając się ku kociątku. - czy ty naprawdę myślisz, ze tylko ty tak robisz. My przecież też byliśmy kociakami, którzy za wszelką cenę próbowali nabrać starszych. - uśmiechnął się życzliwie. - chociaż szczerze powiedziawszy z tym echem to troszkę mnie nabrałaś. - zaśmiał się. Odwrócił się ku Lucyfer - Coś ciekawego się działo, kiedy mnie nie było?

[Viktoria]

-No jasne że się działo- mrugnęła do Lucyfer. -Jak masz na imię? - zapytała się kota

[Lucyfer]

- Ciekawego..? - zamyśliła się - ciekawego to nie. - westchnęła i położyła głowę na łapach i spojrzała na wodę.